The Journey
To My Success

Παύλος Βλαζάκης:
«Επιτυχία είναι
να κάνεις αυτό που πραγματικά σε γεμίζει»

Μεγάλωσα στην Αθήνα, σε μια ήσυχη περιοχή στου Παπάγου

Όσο ήμουνα στο Δημοτικό, ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Μετά ήθελα να γίνω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός.

Αλλά την ώρα που διάλεγα Σχολή είχα μια μεγάλη συζήτηση με τους γονείς μου και συνειδητοποίησα ότι η Μηχανολογία ήταν αυτό που μου άρεσε πραγματικά. Θυμάμαι να περνάω τα καλοκαίρια μου είτε με παζλ είτε φτιάχνοντας πράγματα με λάμες και λαμπάκια και διάφορα εργαλεία απλά για να περάσει η ώρα. Νομίζω πως τα μόνα παιχνίδια που δεν είχα ξηλώσει ήταν κάτι στρατιωτικά αυτοκινητάκια-κειμήλια που μου είχα από τον παππού μου!

Στην Γ’ Γυμνασίου, καταπιάστηκα μ’ ένα πρότζεκτ που με απασχολεί μέχρι σήμερα. Κάποιοι καθηγητές μας ξεκίνησαν το hydrobot, ένα μικρό υποβρυχιάκι φτιαγμένο από σωλήνες pvc, με ένα καλώδιο από πίσω κι ένα χειριστήριο από διακόπτες. Το πρότζεκτ είχε ξεκινήσει από το MIT και το έφερε στην Ελλάδα το Μετσόβειο σαν ιδέα για τα ελληνικά σχολεία. Καθόμασταν λοιπόν μετά το σχολείο μια ομάδα από παιδιά και δουλεύαμε πάνω σ’ αυτό το υποβρύχιο με το οποίο συμμετείχαμε σε πανελλήνιο διαγωνισμό και πήραμε πρώτη θέση στις δύο από τις πέντε κατηγορίες. 

Την επόμενη χρονιά συνέχισα να βοηθάω για εκείνο το πρότζεκτ. Κερδίσαμε πάλι σε ένα διαγωνισμό της Google και πήραμε μεγάλη επιχορήγηση για να φτιαχτούν τα εργαστήρια του σχολείου. Στη Β’ Λυκείου πήγαινα πια ως βοηθός καθηγητή μ’ έναν φίλο μου. Στο μεταξύ είχαμε μετατρέψει το υποβρύχιο σε ψηφιακό: το χειριζόμασταν ασύρματα και προσθέσαμε ένα μικρό υπολογιστή με κάμερα πάνω. Εν τέλει προσκληθήκαμε από το Maker Faire Rome, το μεγαλύτερο συνέδριο για νέες επιστήμες στην Ευρώπη, όπου παρουσιάσαμε το ρομπότ μας. Μετά από αυτό πήγαμε σε σχολεία για να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας.

Tην επόμενη χρονιά ενημερωθήκαμε για έναν διαγωνισμό που θα γινόταν στην Αμερική για ρομποτική ανοιχτής θαλάσσης. Ήταν όμως η χρονιά που θα δίναμε Πανελλήνιες εξετάσεις και δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε. Θυμάμαι πως, το βράδυ πριν δώσουμε το πρώτο μάθημα, οι καθηγητές μας μάς είπαν πως είχαν στείλει τα χαρτιά μας στον διαγωνισμό της Αμερικής και πως πήραμε 1η θέση παγκοσμίως και θα πηγαίναμε για τη βράβευση στην Ουάσιγκτον!

Στις Πανελλήνιες πήρα πολύ χαμηλό βαθμό και δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο

Έδινα προφορικά λόγω της δυσλεξίας που έχω. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω ξανά τα ίδια πράγματα για να ξαναδώσω εξετάσεις για Μηχανολόγος. Διάβαζα μέρα-νύχτα και περίμενα τον Ιούνιο για να δώσουμε εξετάσεις. Μέχρι που έρχεται μια μέρα του Ιανουαρίου ο πατέρας μου και μου λέει: «Πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση». Είχε ψάξει τα Πανεπιστήμια σε Κύπρο και Ελλάδα και ένας οικογενειακός φίλος, καθηγητής σε άλλο Πανεπιστήμιο στην Κύπρο, του είπε πως το Πανεπιστήμιο Frederick είναι το καλύτερο στον τομέα της Μηχανολογίας. «Πες μου αν θες μέχρι αύριο για να φύγουμε την άλλη βδομάδα!».

Το συζήτησα και με τον δάσκαλό μου της Φυσικής που με παρότρυνε κι αυτός να έρθω. Τελικά, κατέληξαν πολύ καλά τα πράγματα εδώ πέρα!

Τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο ήταν διαφορετικά από αυτό που περίμενα

Υπήρχε πολλή συνεννόηση με τους καθηγητές και είχαμε πολλά ενδιαφέροντα και κυρίως πρακτικά εργαστήρια. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολλούς από τους συμφοιτητές μου με τους οποίους μιλάω μέχρι και σήμερα.

Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου, μού δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψω στο Πανεπιστήμιο ως τεχνικός υπολογιστών. Η δουλειά ξεκίνησε αρκετά εύκολα, μέχρι που ξεκίνησε η πανδημία του Covid-19. Θυμάμαι να μας ανακοινώνουν πως το Πανεπιστήμιο έκλεινε και εμείς μέσα σε τέσσερεις μέρες τα μετατρέψαμε όλα σε ψηφιακά. Το πιο περίεργο αίσθημα είναι να κάθεσαι να εξηγείς στους καθηγητές σου πώς να κάνουν το μάθημά τους με τα καινούρια συστήματα που είχαμε δημιουργήσει. Η συγκεκριμένη δουλειά μού χάρισε αξέχαστες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα οι περίοδοι εξεταστικής που καλούσαν φοιτητές τηλέφωνο και προσπαθούσαμε να τους βοηθήσουμε, η δημιουργία των υβριδικών τάξεων και οι αποφοιτήσεις τις οποίες βιντεοσκοπήσαμε. Είχα τη χαρά να γνωρίσω και να συνεργαστώ με το μεγαλύτερο ποσοστό του προσωπικού του Πανεπιστημίου, κάτι που οδήγησε σε πολύ καλές φιλίες.

Η ζωή στην Κύπρο είναι κάτι το μοναδικό για μένα

Τα πάντα είναι σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους και μπορείς να επισκεφτείς πολλούς ωραίους τόπους. Οι άνθρωποι είναι φιλικοί και η ζωή είναι πιο ξέγνοιαστη από αυτή της Αθήνας.

Στο Πανεπιστήμιο κάναμε ένα μάθημα που λέγεται Mechatronics, ένας συνδυασμός Μηχανολογίας με Ηλεκτρολογία και Προγραμματισμό. Μ’ άρεσε πάρα πολύ, και ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Στα μισά του πτυχίου μού δόθηκε η ευκαιρία να αρχίσω νωρίτερα την πτυχιακή μου. Μαζί με τέσσερεις συμφοιτητές μου έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα ηλιακό αυτοκίνητο. Το πρότζεκτ αυτό ήταν υπό την εποπτεία του Καθηγητή Αντώνη Λόντου και διήρκησε συνολικά 27 μήνες. Προσωπικά ήμουν υπεύθυνος για το ηλεκτρονικό και το ηλεκτρικό κομμάτι του πρότζεκτ και με βοήθησε πολύ στο να εμβαθύνω τις γνώσεις μου στην ηλεκτρολογία.

Όσο ήμουνα στο Πανεπιστήμιο ξεκίνησα χόμπι που είχαν σχέση με τη θάλασσα: καταδύσεις, κανό, ιστιοπλοΐα. Νιώθεις ελεύθερος κάτω από το νερό

Νιώθεις ελεύθερος κάτω από το νερό. Τον τελευταίο χρόνο στην Κύπρο έκανα και αλεξίπτωτο που κι αυτό δίνει την αίσθηση της ελευθερίας. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως το να είσαι πάνω ή κάτω από το νερό δεν έχει τόσο μεγάλη διαφορά. Όταν είσαι στο έδαφος είναι το πρόβλημα. Αυτή η συνειδητοποίηση αποτελεί τη βάση του πρότζεκτ μου.

Στο τελευταίο εξάμηνο είχα τα μαθήματα aircraft aerodynamics και aircraft performance με τον Καθηγητή Βαρνάβα Σεργίδη και πριν κάνω την αίτησή μου για μεταπτυχιακό είχα μια συζήτηση μαζί του. Σήμερα είμαι για μεταπτυχιακές σπουδές στο Spacecraft Design στο Luleå University of Technology, στη Σουηδία, όπου μοιραζόμαστε το κτήριο με το Κέντρο Διαστημικής Φυσικής της Σουηδίας ενώ λίγο πιο έξω από την πόλη βρίσκεται η βάση εκτόξευσης της χώρας, απ’ όπου κάθε δύο-τρεις εβδομάδες φεύγουν πύραυλοι ή τεράστια μπαλόνια με διάφορα πειράματα πάνω τους.

Μέχρι τώρα συμμετείχα σε ένα πρότζεκτ σχεδιασμού δορυφόρων ενώ τον Ιανουάριο ξεκινήσαμε το Project VOIDCUBE που αποτελεί εξέλιξη του υποβρυχίου που λέγαμε! Τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο συζητούσα την ιδέα ενός υποβρύχιου κύβου στις έξι πλευρές του οποίου να προστίθενται άλλοι, ανάλογα με το τι θες να κάνει: να καθαρίζει τον βυθό, να συλλέγει πληροφορίες για έρευνα κλπ. Πηγαίνοντας στη Σουηδία, αποφάσισα αυτό τον υποβρύχιο κύβο να τον κάνουμε δορυφόρο. Οπότε κατασκευάζουμε τώρα ένα σύστημα με μικρούς κύβους. Στις έξι πλευρές του κύβου θα μπορούν να συνδέονται διάφορα modules που θα κλειδώνουν μεταξύ τους και θα μπορούν να μεταφέρουν δεδομένα, ρεύμα κλπ. Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα ασχολούμαι μ’ αυτό το υποβρύχιο μετά από μια δεκαετία!

Όταν ξεκίνησα αυτό το μάστερ ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το διάστημα. Θέλω να βρω μια πολύ καλή εταιρεία όπως η Ευρωπαϊκή Διαστημική Εταιρεία για να κάνω την πτυχιακή μου γιατί σίγουρα είναι καλή βάση για να βρω μετά δουλειά. Κι αν το πρότζεκτ μας πάει καλά, το τέλειο θα ήταν να ανοίξουμε μια εταιρεία που να κατασκευάζει modular δορυφόρους και ανάλογα με τις απαιτήσεις να φτιάχνουμε τον κύβο. Ιδανικά θα ήθελα να δουλεύω σ’ αυτή την εταιρεία για πάντα, όπου κι αν είμαι. Ιδανικά από την Κύπρο. Από όλες τις χώρες που έχω πάει, είναι για μένα μακράν η καλύτερη. Όσο κοιτάω πίσω, έχει τα καλά και τα κακά της αλλά κυρίως τα καλά θυμάμαι και με το Πανεπιστήμιο και με τη ζωή γενικά.

Εαν έχω την ευκαιρία να μάθω κάτι καινούριο, θα το κάνω. Ακόμα και αν σημαίνει ότι θα έχω 50 πράγματα ταυτόχρονα και δεν θα προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Αλλά αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα το κυνηγήσω

Επιτυχία για μένα είναι να κάνεις αυτό που πραγματικά σε γεμίζει σαν άνθρωπο και σε κάνει χαρούμενο. Ο περίγυρος σου να είναι άτομα που σ' αγαπάνε και σε νοιάζονται και να ξέρεις πως μπορείς να βασιστείς πάνω τους ανά πάσα στιγμή αλλά και αυτοί σε εσένα. Το κλειδί είναι όταν βάλεις ένα στόχο να τον κυνηγήσεις μέχρι τέλους, όσο δύσκολα και αν γίνουν τα πράγματα.