The Journey
To My Success

Robert Ponsian: «Όλα όσα κατάφερα μέχρι σήμερα είναι επιτυχία»

Εφηβος, ζούσα με τη γιαγιά και τον παππού μου σε ένα φτωχικό χωριό στην Τανζανία. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και έφυγαν από την περιοχή. Πιο κάτω, θα σας περιγράψω κάτι που μοιάζει λίγο με σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ, όπως αυτές που γίνονται για να συγκινούν τους δυτικούς και να εκτιμούν όσα τους δόθηκαν απλόχερα. Είναι, όμως, η ζωή μου έως σήμερα.

Στα 14 βρέθηκα μόνος με τον παππού και τη γιαγιά, να βοηθώ στο σπίτι με κάθε τρόπο για να επιβιώσουμε. Καθημερινό περπάτημα για 10 χιλιόμετρα, για να κουβαλήσω νερό από τον ποταμό. Έπειτα στο δάσος να μαζέψω ξύλα για τη φωτιά στο σπίτι και, στο μεταξύ, όποτε έβρισκα χρήματα, να φοιτώ και στο σχολείο.

Στην Τανζανία, ακόμα και τα δημόσια σχολεία, δεν προσφέρουν δωρεάν εκπαίδευση, πληρώνεις δίδακτρα για να φοιτήσεις. Αν δεν έχεις λεφτά, σε διώχνουν και μόνο όταν τους πληρώσεις και πάλι, σε δέχονται πίσω.

Γνώρισα τον πατέρα Αναστάσιο σε μία περίοδο της ζωής μου που δεν είχα χρήματα να πληρώσω τα δίδακτρα, οπότε έψαχνα δουλειά που θα με πληρώνει για να μπορέσω να επιστρέψω στο σχολείο. Ήμουν 14 ετών, όταν μία ιεραποστολή, με αρχηγό τον Αρχιμανδρίτη Αναστάσιο, αγόρασε ένα κομμάτι γης κοντά στο χωριό μου, για να χτιστεί μια κλινική. Ήθελαν εργάτες οπότε βρέθηκα από το σχολείο στην οικοδομή, για να μπορέσω να πληρώσω τα δίδακτρα.

Θυμάμαι τον πάτερα Αναστάσιο να με βλέπει να κουβαλώ χώμα και να με ρωτάει τι κάνω εγώ εκεί, μια μέρα που κανονικά θα έπρεπε να είμαι στο σχολείο. Του εξήγησα πως δεν πήγαινα σχολείο γιατί δεν είχα να πληρώσω τα δίδακτρα και έπιασα δουλειά στην οικοδομή μέχρι να μαζέψω χρήματα και να επιστρέψω. Με κοιτούσε για ώρα με απορία: «Σου αρέσει το σχολείο; Θες να επιστρέψεις;». Έγνεψα καταφατικά και του έδωσα πληροφορίες για τα δίδακτρα και τις διαδικασίες.

Μέχρι να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου, έπεφτε η νύχτα και στο σπίτι δεν είχε ρεύμα, άρα ούτε και φως. Ήταν η μοναδική ώρα που όλα ήταν ήρεμα και μπορούσα να διαβάσω, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα γιατί δεν έβλεπα

Χωρίς δεύτερη σκέψη μου εξήγησε ποιος είναι και τι κάνει εκεί και πως μπορεί να με βοηθήσει να συνεχίσω το σχολείο, πληρώνοντας τα δίδακτρα μέσω εισφορών και χορηγιών που λαμβάνει η ιεραποστολή γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που θα επέστρεφα και πάλι στο σχολείο. Ήμουν ευγνώμων σε αυτόν τον άνθρωπο και το μόνο που ήθελα ήταν να τον βγάλω ασπροπρόσωπο και να τον ευχαριστήσω για το καλό που μου έκανε. Γι’ αυτό και σε κάθε δυσκολία ή προβληματισμό που είχα, του μιλούσα και του έλεγα τι συμβαίνει. Θεωρώ πως όταν ένας άνθρωπος σε βοηθά και σε στηρίζει, οφείλεις να τον ενημερώνεις για ό,τι σου συμβαίνει, διαφορετικά όταν πάει κάτι λάθος, θα φέρεις ακεραία την ευθύνη.

Όπως είπα στην αρχή, η καθημερινότητά μου, εκτός από το σχολείο, περιλάμβανε κουβάλημα νερού και ξύλων. Αυτό σημαίνει πως μέχρι να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου, έπεφτε η νύχτα και στο σπίτι δεν είχε ρεύμα, άρα ούτε και φως. Ήταν η μοναδική ώρα που όλα ήταν ήρεμα και μπορούσα να διαβάσω, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα γιατί δεν έβλεπα. Όταν μίλησα στον πατέρα Αναστάσιο, κατέβηκε στην πόλη και μου αγόρασε μία λάμπα πετρελαίου για να μπορώ να διαβάζω το βράδυ. Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και κατάλαβα πως έχω κλίση στις θετικές επιστήμες. Μου άρεσε η βιολογία, η φυσική. Σκεφτόμουν πως ήθελα να γίνω γιατρός για να επιστρέψω κάποια μέρα πίσω στον τόπο μου και να προσφέρω βοήθεια σε όσους τη χρειάζονται. Ή και πολιτικός μηχανικός. Για να χτίσω σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία και άλλες απαραίτητες εγκαταστάσεις. Στη χώρα μου, εάν θέλεις να σπουδάσεις κάτι και να είσαι πραγματικά χρήσιμος, αυτές είναι επί της ουσίας οι επιλογές σου.

Παρόλα αυτά, στα δημόσια σχολεία της χώρας μου δεν διδάσκουν θετικές επιστήμες, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν δάσκαλοι με τέτοιες γνώσεις. Οπότε εάν ήθελα να συνεχίσω έπρεπε να γραφτώ σε ιδιωτικό σχολείο. Ο πατέρας Αναστάσιος ήταν και πάλι θετικός. Μου ζήτησε να ψάξω να βρω ένα καλό σχολείο που να προσφέρει τα μαθήματα που θέλω και να μην με απασχολούν τα χρήματα.

Ομολογώ πως υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα. Αλλά το να τα παρατήσω δεν ήταν στις επιλογές μου. Ήξερα πολύ καλά από πού ξεκίνησα και ήξερα πού ήθελα να φτάσω. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να επιστρέψω στο χωριό μου χωρίς τίποτα.

Έδωσα εξετάσεις, έγινα δεκτός και φοίτησα σε αυτό το σχολείο για περίπου 1,5 χρόνο. Μέχρι να γίνω 18. Έπειτα ήρθαν οι εθνικές εξετάσεις για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Πέρασα σε ένα κρατικό πανεπιστήμιο, σε μία άλλη περιοχή, η οποία δυστυχώς ήταν το επίκεντρο διαφόρων αναταραχών. Συχνά μέσα στο μήνα, υπήρχαν συγκρούσεις και εντάσεις έξω από το πανεπιστήμιο, στους δρόμους. Παντού. Οι κίνδυνοι ήταν πολλοί και παράλληλα δεν υπήρχε η δυνατότητα να συγκεντρωθεί κάποιος στο διάβασμα με όλα όσα γίνονταν.

Ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος. Ομολογώ πως υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα. Αλλά το να τα παρατήσω δεν ήταν στις επιλογές μου. Ήξερα πολύ καλά από πού ξεκίνησα και ήξερα πού ήθελα να φτάσω. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να επιστρέψω στο χωριό μου χωρίς τίποτα. Έκανα υπομονή να ολοκληρώσω το Α’ εξάμηνο και έπειτα συζήτησα όσα με απασχολούσαν με τον πατέρα Αναστάσιο. Μου είπε να βρω το πανεπιστήμιο που ήθελα να πάω και να τον ενημερώσω για να φροντίσει για τα δίδακτρα. Όπως και έγινε!

Στο Πανεπιστήμιο Frederick ανακάλυψα έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες. Και δεν αναφέρομαι σε πράγματα ακραία ή άπιαστα. Αναφέρομαι σε απλά πράγματα, όπως η ευγένεια και η συμπεριφορά των καθηγητών απέναντί μας

Λίγες μέρες μετά, ήμουν στο λεωφορείο και ταξίδευα για 5 ώρες, μέχρι να βρεθώ στο πανεπιστήμιο που θα μου εξασφάλιζε το πτυχίο που ήθελα. Εκεί βρέθηκα ανάμεσα σε πλούσιους συμφοιτητές μου, οι οποίοι ήταν αρκετά προχωρημένοι. Ήταν άβολο στην αρχή, αλλά διάβασα πολύ και πάλεψα για να τους φτάσω και να τους ξεπεράσω. Και τα κατάφερα. Ολοκλήρωσα με επιτυχία τις σπουδές μου με πολύ καλό βαθμό εκπληρώνοντας ένα όνειρο ζωής. Ξέρεις, είμαι ο μοναδικός από όλη την οικογένειά μου που κατάφερε να πάει σχολείο και έπειτα να σπουδάσει.

Ήθελα, όμως, να προχωρήσω. Το πτυχίο δεν μου φαινόταν αρκετό. Μίλησα με τον πάτερα Αναστάσιο και του εξέφρασα την επιθυμία μου για μεταπτυχιακό. Μου ζήτησε να του στείλω τους βαθμούς μου για να δει πώς θα μπορούσε να με βοηθήσει. Λίγες μέρες μετά, με ενημέρωσε πως έγινα δεκτός στο Πανεπιστήμιο Frederick στην Κύπρο, με υποτροφία, για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!

Όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Κύπρο κατάλαβα σχεδόν αμέσως το πόσο διαφορετικές είναι η κουλτούρα και η ιδιοσυγκρασία μας. Όλα έμοιαζαν τόσο διαφορετικά εδώ. Πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο βατά. Στην Κύπρο, και στην Ευρώπη γενικότερα, έχετε πολλά πράγματα ως δεδομένα, σε αντίθεση με τη δική μου χώρα. Εδώ υπάρχουν δεκάδες ευκαιρίες, οι οποίες μπορούν να σε βελτιώσουν, να σε κάνουν καλύτερο. Κι όμως, πολλά παιδιά δεν τις βλέπουν, αρνούνται να τις αξιοποιήσουν. 

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου, θέλω να επιστρέψω στη χώρα μου και να μεταδώσω στα παιδιά εκεί όλα αυτά που έμαθα και έζησα. Να κάνω τον κόσμο τους λίγο καλύτερο και να βοηθήσω να βελτιωθεί ο κόσμος μας λίγο περισσότερο

Στο Πανεπιστήμιο Frederick ανακάλυψα έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες. Και δεν αναφέρομαι σε πράγματα ακραία ή άπιαστα. Αναφέρομαι σε απλά πράγματα, όπως η ευγένεια και η συμπεριφορά των καθηγητών απέναντί μας. Ήταν πρόθυμοι να μας βοηθήσουν σε κάθε μας ανάγκη και δεν τους ένοιαζε ακόμη και να καθίσουν μαζί μας για φαγητό το μεσημέρι, στην καφετέρια. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να το συναντήσεις σε σχολείο ή πανεπιστήμιο της χώρας μου. Για εμένα, λοιπόν, όλη αυτή η δυνατότητα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να μάθω περισσότερα πράγματα. Να γίνω καλύτερος.

Τελείωσα το μεταπτυχιακό με άριστα. Πρώτος της χρονιάς μου. Έτσι κατάφερα να κερδίσω υποτροφία για PhD, με το οποίο συνεχίζω τις σπουδές μου. Όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου θέλω να επιστρέψω πίσω στη χώρα μου και να μεταδώσω στους νέους εκεί όλα αυτά που έμαθα και έζησα. Να κάνω τον κόσμο τους λίγο καλύτερο και να βοηθήσω να βελτιωθεί ο κόσμος μας λίγο περισσότερο. Μόνο εάν μορφωθούν οι νέοι, αν μάθουν πράγματα, αν σπουδάσουν, η Αφρική θα γίνει επιτέλους αυτό που αξίζει να είναι. Είναι σπουδαίο συναίσθημα να πετυχαίνεις τους στόχους σου και να πραγματοποιείς τα όνειρά σου, ειδικά εάν ξεκινάς από το μηδέν. Η δική μου επιτυχία είναι που κατάφερα να βρίσκομαι εδώ που είμαι σήμερα και να συνεχίζω για περισσότερα.

*Ο Ρόμπερτ ολοκληρώνει τις σπουδές του ως διδακτορικός φοιτητής του Προγράμματος Πολιτικών Μηχανικών, με επιβλέποντα καθηγητή τον Δρα Δημήτρη Νικολαϊδή. Η διδακτορική του διατριβή αφορά στην αξιοποίηση οικοδομικών αποβλήτων για την ανάπτυξη καινοτόμων πυράντοχων και θερμομονωτικών υλικών. Συγκεκριμένα, ανακυκλώνοντας τούβλα, κεραμίδια και πλακίδια, δημιουργεί νέα οικοδομικά υλικά υψηλής προστιθέμενης αξίας, εφαρμόζοντας την καινοτόμο τεχνολογία του γεωπολυμερισμού, που έχει σημαντικά χαμηλότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα σε σχέση με αντίστοιχες υφιστάμενες τεχνολογίες ανάπτυξης νέων υλικών, καθώς επίσης και το πλεονέκτημα της δυνατότητας αξιοποίησης αποβλήτων για την ανάπτυξη νέων υλικών. Ο Ρόμπερτ έχει συνεισφέρει καθοριστικά στην υλοποίηση δύο ερευνητικών προγραμμάτων με προϋπολογισμό πέραν του ενός εκατομμυρίου, ενώ από τη μέχρι τώρα ερευνητική του εργασία έχουν προκύψει επτά σημαντικές δημοσιεύσεις και αναμένεται να παραχθούν άλλες πέντε τους επόμενους μήνες, μέχρι το τέλος του 2023. 

Στις 28 Ιουνίου 2023, κατά την τελετή απονομής των Βραβείων Μιχάλη Φρειδερίκου, απέσπασε το Βραβείο «Αντίκτυπος στην Κοινωνία» που απονέμεται σε φοιτητές/τριες ή απόφοιτους/ες του Πανεπιστημίου Frederick με σημαντική συμβολή στην κοινωνία.